Blogs

Net als iedereen loop ik zeer regelmatig de supermarkt binnen om ons in het  broodnodige voedsel te voorzien. Heel simpel, niks bijzonders… Ware het niet dat er sinds kort twee dingen aan dit simpele ritueel zijn veranderd. Of eigenlijk zijn toegevoegd; een kindje en een mondkapje. Zoals ik al zei; niks bijzonders dus. Alhoewel dat kindje op zich voor mij al bijzonder genoeg is. Daarover een andere keer meer. Nu wil ik jullie vertellen over de combinatie ‘dreumes met ontwakend communicatie gevoel’ en ‘corona mondkapjes’.

Vandaag loop ik, achter mijn dribbelende dreumes aan, het overdekte winkelcentrum binnen. Ondertussen wip ik mijn mondkapje met één hand achter mijn oor en trek hem, via de voorkant van mijn gezicht, naar mijn andere oor. (Waar je al niet handig in wordt, in tijden van nood.) Geen seconde is mijn dreumes uit mijn blikveld geweest. Ze heeft al een tijdlang door dat als je ‘haai’ roept naar passerende mensen, je meestal een leuke reactie terug krijgt: een glimlach, een groet terug een smeltende blik…allemaal positieve non-verbale communicatie. Ze geniet er volop van en probeert haar nieuw verworven kennis overal uit. Het maakt haar niet uit of iemand naar haar kijkt, ze maakt geen onderscheid tussen leeftijd, sekse, kleur, kledingkeus, ze roept gewoon! En dan bekijkt ze de reactie.

Zo ook vandaag. Ze ziet een meneer met een kar aan komen lopen. Ze staat stil, roept ‘HAAI’ en bekijkt de reactie. Die ziet ze echter niet; de man in kwestie heeft een donkergroen mondkapje op. Ze kijkt de meneer omzichtig na, lijkt even van haar stuk gebracht, haar hoofdje scheef, nadenkend kijkt ze even op naar mij. Ik kijk haar in de ogen, steek mijn hand op en zeg: “HAAI, meisje van me…”.

Ze wacht niet tot ik helemaal bij haar ben, maar dribbelt gelijk weer door, tot we bij de winkelkarretjes komen. Een dame met twee volle boodschappentassen komt haar tegemoet. Weer staat ze stil, nu steekt ze haar hand op en zegt: “HAAI”. De mevrouw met blauw mondkapje ziet het, zet haar tassen neer, steekt haar hand op en zegt: “dag meisje”. Hierna tilt ze haar tassen weer op en loopt verder.

En ik?!? Ik loop dankbaar achter mijn meisje aan. Dankbaar voor dit leermoment. Dankbaar dat er mensen zijn die met woord en gebaar zo veelzeggend kunnen zijn. Dankbaar dat niet alle non-verbale communicatie verloren gaat op het moment dat je halve gezicht schuil gaat achter een mondkapje.
Want, ik weet niet hoe het met jullie is, maar mij houdt het bezig… Mijn kind, dat opgroeit en leert in een wereld van 1.5 meter afstand en gezichtsbedekking.
Hoe leren we kinderen anno nu over nabijheid en gezichtsuitdrukkingen?

Voor nu ben ik even dankbaar voor die vrouw die met gezichtsbedekking en op afstand mijn kind iets leerde.

Corien Kwekkeboom-Kroes